Asach

Ashach kahitari...

केवढा आनंद वाहतोय सगळीकडून,
हा सगळा मला गोळा करू दे,
इतक्या या सुंदर क्षणांना,
माझ्यात सामावून घेऊ दे...

किती सुंदर निर्मितीये निसर्गाची..हा आनंद,
दुसऱ्याचे दुःख कमी केल्याचा आनंद,
स्वतःच्या सुखात सहभागी केल्याचा आनंद,
आपले दुःख सांगून, दुसऱ्याला आपल्याला मदत केल्याचा आनंद...

अश्या या सुंदर सृष्टीत, तरीपण दुःखं तयार होतात,
कदाचित हे  दुःख नसते,
आनंदांना रेस्पेक्ट न दिल्याने, रुसलेल्या आनंदाची पोकळी असते...

या आनंदांना रेस्पेक्ट न दिल्याने, आपण आपल्या जवळच्यांना पण या पोकळीत ओढून घेतो,
आणि या पोकळीत त्यांचापण जीव,
गुदमरून टाकतो...

म्हणून आनंदाला रेस्पेक्ट देणं फार महत्वाचंय,
आणि रुसलेल्या आनंदाला लवकर मनवणं
पण गरजेचंय...

मला खूप आनंद होतो,
जेव्हा दुसऱ्याच्या या रुसलेल्या आनंदाला मी मनवतो,
कसंतरी आनंदाला परत यायला,
मी पटवतो...

माझी इच्छा एवढीच,
माझ्याकडून कुणाचा आनंद ना कधी रुसू दे,
पण कधी अति रागात/दुःखात जर रुसवलोच,
तर तो त्यांना लवकर परत मिळू दे...

Dev.


मी कुणालातरी देव मानले,
म्हणून 'देव' माझ्यावर रूसला हाेता,
त्याला न मानता, मी सुखी हाेताे,
कदाचित हाच त्याचा मसला हाेता.

मी कुणाच्यातरी पाया पडताे,
हे त्याला बाेचत हाेतं,
की त्याची आठवण मी क्वचित काढताे,
हे त्याला खुपत हाेतं.

शेवटी त्याने सुड माझा घेतलाच,
माझ्या स्वप्नांवर घाव त्याने घातलाच.

मी खूप दुःखी व्हावे, आणि पुन्हा त्याच्या शरणी जावे,
अशी कारे त्याची ईच्छा हाेती,
की मी चुकिच्या व्यक्तिला देव मानले, हे सिद्ध करणे फक्त त्याची मनीशा हाेती.


मी इतका दुःखी झालाे,
की देवावरचा विश्वास उठला,
कदाचित हेच देवाला सांगायचं हाेतं,
देव तुझ्यातच तर तू का बाहेर शाेधताेस दुसरा कुठला....

Khup aadhi lihilelya kavita:-


Ti  bhetali,
ki oath shabdach visarun jatat,
Donghanchya madhe kashala,
Mhanun shabda suddha sath sodun jatat...

आज जुनून जाे ले चले है,
बस क्ख्वाईशे ना कम पडे,
मंजिले भी अब सहम गई,
मेहनते जाे चल पडे..

लक्ष कि अदाये एैसी,
के नजर उसिके वशमें है,
कदम बहक गए अभी ताे,
राह भी अब चिंता में है...